دل نوشته : خانُم..باوَر..مادَر...

قدم برمیداری

به شاخ و برگِ درختان دست می کشی

و باغ گُل می دهد

تن پوشِ روشنت درخشان شده

خورشید به رویِ ماهَت ، لبخند می زند

و آفتاب گردان ها ، نمازشان را به سویِ تو می خوانند

نفس می کشی

و باد ، نجوایِ فرشتگان را در گوشت زمزمه می کند

و خدا با تو حرف می زند

دلت که می گیرد

هر بار ، باران می بارد

و امتدادِ مسیرِ دست نیافتنیِ ملکوت

با نَمِ چشمانت

خیس می شود

زیرِ سایه یِ درختِ بی جانِ حیاط که می نشینی

بلبُل دلبری میکند

و برگ ، سایه سارِ سَرَت می شود

نماز که می خوانی 

آسمان سکوت می کند

و خُدا 

پیشِ رویت می نشیند

پس دستت را بلند می کنی 

و سَحَر گُر می گیرد

هربار که صدایش می کنی

لبخند می زنی

ویاس ، هستی اش را پیشکش می کند

به تمنایِ وصالِ صورتِ نازنینت

چشمانت را می بندی

و شب

آرامش می زایَد و پرسه

افلاکیان در حریمت بال می گُشایند

و تو رویا می بینی

به دستانت سوگند و چشمهایی که هر روز صبح را صدا می زنند

و به سجاده یِ نجیبَت که رو به 

ناکُجا پهن می شود

و سوگند به آغوشِ بی انتهایَت

که هربار خواسته ام کمی جبرانت کنم ، شده عجز

و هربار خواسته ام آرامت کنم شده عجز

و چه کسی بر عاجز رحم میکند جُز تو؟

بر بی تدبیری هایَم لبخند بزن

و بِمان

نه فقط برایِ من

بَل برایِ کبوترِ گرسنه ای که فقط رَدِ بویِ دستانِ بخشنده ات را می شناسد..

"آرری"

**برایِ تولدِ خانُم ، باوَر ، مادَر...