داستان نویسِ مغرور !
گاه عاشقانه اند و گاه بی رحم . . گاه حس لطیف زندگی دارند و گاه بوی تَعَفُنِ مرگ میدهند ... دلنوشته هایم را میگویم !
داستان نویسِ مغرور !
گاه عاشقانه اند و گاه بی رحم . . گاه حس لطیف زندگی دارند و گاه بوی تَعَفُنِ مرگ میدهند ... دلنوشته هایم را میگویم !
دل نوشته : خانُم..باوَر..مادَر...
قدم برمیداری
به شاخ و برگِ درختان دست می کشی
و باغ گُل می دهد
تن پوشِ روشنت درخشان شده
خورشید به رویِ ماهَت ، لبخند می زند
و آفتاب گردان ها ، نمازشان را به سویِ تو می خوانند
نفس می کشی
و باد ، نجوایِ فرشتگان را در گوشت زمزمه می کند
و خدا با تو حرف می زند
دلت که می گیرد
هر بار ، باران می بارد
و امتدادِ مسیرِ دست نیافتنیِ ملکوت
با نَمِ چشمانت
خیس می شود
زیرِ سایه یِ درختِ بی جانِ حیاط که می نشینی
بلبُل دلبری میکند
و برگ ، سایه سارِ سَرَت می شود
نماز که می خوانی
آسمان سکوت می کند
و خُدا
پیشِ رویت می نشیند
پس دستت را بلند می کنی
و سَحَر گُر می گیرد
هربار که صدایش می کنی
لبخند می زنی
ویاس ، هستی اش را پیشکش می کند
به تمنایِ وصالِ صورتِ نازنینت
چشمانت را می بندی
و شب
آرامش می زایَد و پرسه
افلاکیان در حریمت بال می گُشایند
و تو رویا می بینی
به دستانت سوگند و چشمهایی که هر روز صبح را صدا می زنند
و به سجاده یِ نجیبَت که رو به
ناکُجا پهن می شود
و سوگند به آغوشِ بی انتهایَت
که هربار خواسته ام کمی جبرانت کنم ، شده عجز
و هربار خواسته ام آرامت کنم شده عجز
و چه کسی بر عاجز رحم میکند جُز تو؟
بر بی تدبیری هایَم لبخند بزن
و بِمان
نه فقط برایِ من
بَل برایِ کبوترِ گرسنه ای که فقط رَدِ بویِ دستانِ بخشنده ات را می شناسد..
"آرری"
**برایِ تولدِ خانُم ، باوَر ، مادَر...
دل نوشته : بیست و چهارمین زایش
باز اُردی بهشت و باز زایش . .
برایِ بیست و چهارمین بار به بلوغ رسیدم و درختِ سرم باز تازه به تازه شکوفه می دهد
مادرِ طبیعت از بیدار کردنِ من از خواّبِ برزخی ام ، دست نمی کشد
بزرگ تر ، عاقل تر ، دیوانه تر و سردرگُم تر از قبل به این کوه پیمایی ادامه می دهم
گنجشکها رویِ بوته یِ سبزِ اندیشه ام آواز می خوانند
و من برایشان قصه تعریف میکنم تا روزها بگذرند
کاش همه چیز مثلِ خوابِ شیرینِ بوسیدنِ تو ، رویا بود . . .
خورشیدِ بیست و هفتمِ اُردی بهشت طلوع کرده و من ، بیست و پنج ساله شدم.
"آرری"
آیا وبلاگها را هنوز می خوانند؟
بلاگرهایِ حرفه ای و قدیمی که کارشان کپی و پِیستِ لینکهای دانلود نباشد و بتوانند چهارخطی درست و درمان بنویسند و با مخاطبِ احتمالیِشان نیمچه ارتباطی برقرار کنند ، اگر دچار انقراضِ نسل نشده باشند ، تعدادشان خیلی کم شده!
شبکه هایِ اجتماعی چنان تیشه به ریشه یِ وبلاگ و وبلاگ خوانی زده که کمتر کسی دیگر به این فضاها سرک می کشد و همین هم هست که روز به روز بی رنگ و لعاب می شوند وبلاگهایمان...
بگذریم. . . برای هر که هست ، برای هر که نیست ، برای هرآنکه میخواند و نمیخواند ، می نویسیم چون این رسالتِ ماست . .
"داستان نویس مغرور" یک ساله شد :)
"آرری"