داستان نویسِ مغرور !
گاه عاشقانه اند و گاه بی رحم . . گاه حس لطیف زندگی دارند و گاه بوی تَعَفُنِ مرگ میدهند ... دلنوشته هایم را میگویم !
داستان نویسِ مغرور !
گاه عاشقانه اند و گاه بی رحم . . گاه حس لطیف زندگی دارند و گاه بوی تَعَفُنِ مرگ میدهند ... دلنوشته هایم را میگویم !
دل نوشته : شبهای پاییزِ امسال
و شبهای پاییز . این شبهایی که انگار رسالتشان را فراموش کرده اند . اصلا انگار نه انگار که پاییزها همیشه بویِ جدایی میدادند. انگار نه انگار که شبهایشان باید خشک باشد و بی روح. تو گویی فراموش کرده اند پاییز ها ، که باید غمگین باشند .
امسال شبهای پاییز بلاتکلیفم کرده اند. نمیدانم چه سِری است که امسال بیش از هر سالِ دیگری دلتنگی می آوردند این شبها . . عشق می آوردند . . برگ ریزانِ رنگارنگِ پاییز امسال ، قصه فِراق و دل بریدن نیست ، قصه عشق و ایثار است . . قصه جنون است و خودباختگی.. و چه قصه های آشنایی هم هستند . . همانهایی که با عشق سر و کله شان پیدا میشوند و دمخورِ آدمهایند در روزگارِ عاشقی . .
"آرری"
کافه موزیک : مَل مَل از کامران عطا
یک آهنگِ خاص و آرام برای نیمه شبهای سردِ پاییز . . . "مَل مَل" با صدای "کامران عطا"
https://soundcloud.com/arash-reza/kamran-ata-malmal
قصه : ماجرای من و ناهید
"الو؟ سلام مهدی آقا، مهدی آقا خاله ناهید گفت بهتون زنگ بزنم که بیاید بیمارستان ، خاله مهین دیشب بازم سکته کرده ،آوردنش بیارستان دکتر برزگر ، ماهمه اینجاییم ، خاله خودش حالش خوب نبود گف به شما خبر بدم"
ساسان بود، پسر شهین و خواهرزاده ناهید.هنوز عرق کلاس تمام شده ام خشک نشده بود زنگ زد و شوم هم بود زنگش. فکری شده ام عجیب. از یک رو مهین بانو که بازهم سکته به جانش افتاده ، انگار باز خدا عزرائیل را پیشکش فرستاده برایش ، مهین بانو خواهر بزرگِ ناهید است و حدود 70 سال سن دارد. از روی دیگر اما ، فکری ام از کار ناهید و از زنگ نزدنش! رسم داشتیم هرموقع دعوایمان میشود و طعم شکرآب میدهد معجون رابطه زناشوییمان کسی چیزی نفهمد و بازیگرهای خوبی شویم . همین هم بود که چنین روزهایی اگر چشمهای دیگران نگاهمان میکرد ، خنده ای بود که میکردیم و میوه ای بود که برای هم پوست میکندیم . اصلا بنا بر همین بود که فراموش کنیم تا دیگران هستند اما ، امروز ناهید زیرقولش زده و به جای خودش ، ساسان را کلاغ شوم کرده بود تا خبرم کند ، ان هم جلو همه شان! ظنم دروغ نمیگوید ، قضیه فقط حال بدش نیست ، ناهید زیرِ قولش زده . ."ادامه مطلب. . ."
دل نوشته : سرگیجه
صندلیهایشان پلاستیک فشرده بود ، از ان جنسهایی که فقط برای 10 دقیقه رویشان راحتی و بعد از گذشت این زمان کم کم به نواحیِ مهمی از بدنتان فشارهای عجیبی وارد میشود و دردهای مرموزی حس میکنید. بگذریم که در این چند سالی که مشتری ثابت اتوبوسهای تندرو بودم چه بر سر خودم و نواحی مهمم آمد!
آن اوایل که فکرم سمت هدفون و اینجوز ابزار آلات نمیرفت و بچه مثبتی بودم برای خودم ، سعی میکردم کتاب و جزوه همراهم باشد همیشه کَم کَمَک بخوانمشان . صدقه سریِ حدودِ یک ساعت و نیمی که هر روز در این اتوبوسها بودم ، غمِ پاس کردنِ دروس را نداشتم اگر همیشه چشمانم روی کتابها میبود اما سرگیجه!
به لطف مسیر پر طول و درازی که میپیمودند اینها ، حسابی پیچ میخوردند و تاب می دادند و فقط خدا میداند چه بر سر مسافرهای بیچاره می آمد! وای به روزی که یک راننده ی عصبی بد اخلاق هم روی سرمان خراب میشد ، دیگر سرگیجه و سردردی بود که به مسافران سرایت میکرد و فحش و نفرینی بود که پیرها و جوانها میکردند راننده ی از همه جا بی خبر را!
بعدها که فازم کمی عوض شد و هدفون به گوش شدم ، سرمای زمستان و گرمای تابستان نمیشناختم و مدام روزها و شبهای اتوبوسی ام را با هدفون و گوشیِ ناتوانم سر میکردم. میگویم ناتوان چون همیشه ی خدا یک جایش میلنگید گوشی ام و حسرتِ یک بار تمامِ مسیر آهنگ گوش کردن به دلم ماند که ماند!
البته دیر یا زود رسیدنت به حس و حالت بستگی داشت باز! هم میشد غمگین باشی و تمام راه سرت را بچسبانی به شیشه و به زور پلک نزنی و بغض کنی ، مثل آن بعداز ظهری که بابا خبر فوتِ مادربزرگ را تلفنی داد و من هم پیِ خانه مادربزرگ سوار اتوبوس شده بودم. اینجور مواقع که اصلا نمیگذشت و نمیرسیدم!
هم میشد شاد باشی و آرام با خودت اهنگ شاد زمزمه کنی ، طوریکه بغل دستی ات بفهمد و بخندد و طوری رفتار کند که انگار نفهمیده! مثل آن روزی که برای اولین بار رودر رو حرف زده بودم با او! اینروزها اما به چشم بر هم زدنی فرود می امدی در ایستگاهی که میخواهی.
بعد هم که دیگر کم کم این مسیرها و اتوبوسهایش جا افتاد و آدمها زیاد شدند ، دیگر همین که جایی گیرت می آمد که بنشینی و خودت را از سیل جمعیتِ عرق کرده ی محبوس در اتوبوس نجات بدهی ، باید خدا را شکر میکردی و به قول پیرمردهایی که همیشه صندلی اول می نشستند ، مثل بچه محصلهای مودب فقط مینشستی و جیک نمیزدی که مبادا اعصاب نداشته راننده و آن پیرمردها خرد شود و به پر و پایت بپیچند. آخر خودم دیدم چند باری راننده ترمز کرد و با داد و هوار چند نفر (که دانشجو هم بودند و پر سر صدا و خوش خنده) را بیرون کرد از اتوبوس. لابد روی اعصابش بودند یا چمیدانم زیاد از توی آینه نگاهش می کردند!
راننده های زنش را بگو! علیرغم مانتو و مقنعه های رنگارنگشان همه شان دستکشهای سفید داشتند چنان بر اریکه ی راندن تکیه می زدند که جرات نمیکردی حتی آدرس بپرسی ازشان یا مثلا خدای نکرده بگویی پول خرد همراهت نیست! آخر آن وقت هنوز کارتها جا نیفتاده بود زیاد و پول میگرفتند به جایش. از آن طرف هم مردمِ کوچه و خیابان چنان از بیرون نگاهشان میکردند بیچاره ها را که انگار سفینه فضایی ای دیده اند که آدم فضایی میراندش!
خلاصه عجیب دنیایی بود بین همان چند صندلی و کلی خاطره برایم یه جا گذاشته اند از آن روزها که هنوز هم وقتی گاهی سوارشان می شوم یا از دور میبینمشان برایم زنده میشوند و همین هم بود که دِین به گردنم بود تا بنویسمشان ، دِینی که دیگر نیست!
آرش "آرری"