کافه موزیک : موسیقی متن فیلم W.E

قطعه ای محسور کننده و رویاگون از آلبوم موسیقی متن فیلم " W.E" به نام "Satin Birds"
این آلبوم توسط " Abel Korzeniowski" ساخته شده است . 

فیلم نگاه : بمب، یک عاشقانه ( ویژه جشنواره فجر )

یک عاشقانه یِ آرامِ آرام با نگاهی متفاوت به سالهایِ موشک باران . دغدغه یِ انسانیِ معادی به خوبی روی تصاویرِ فیلم نشسته و فیلم به دور از فراز و فرودهای آنچنانی ، به مخاطب اجازه می دهد تا رفته رفته و با گذشت زمان ، حرفِ فیلم را درک کند . 

بازی ها تقریبا چیز جدیدی برای ارائه ندارند ، به جز حضورِ کوتاه و دلپذیرِ "سیامک انصاری" و "حبیب رضایی" ، سایر بازی هایِ فیلم را پیش از این و در سایر فیلمها دیده ایم.

اما سایه یِ سنگینِ نام "محمود کلاری" (که نقش کوتاهی هم بازی کرده) ، به عنوان مدیر فیلمبرداری به شدت محسوس است و او به خوبی از پس کارش بر آمده و تصاویر او تاثیرِ غیرقابلِ انکاری بر روی ریتمِ آرام فیلم دارند .  که اگر غیر از این بود ، قطعا حاصل فیلم یکدستی در نمی آمد ،

در کل معادی در دومین فیلم سینمایی اش به عنوان فیلنامه نویس و کارگردان ، حرفهای مهمی زده از عشق ، این رازِ مگویِ دهه ی شصت و سالهای موشک باران و حرفهای مهمی زده در باب تعاملاتِ انسانی و نقشِ تاثیرگذارِ گفتگو در حل مشکلاتمان ، چیزی که نه تنها در دهه ی شصت پذرفته شده نبوده بلکه امروزه هم به کل آن را فراموش کرده ایم . 

"آرری"

فیلم نگاه : مصادره ( ویژه جشنواره فجر )

 نسخه ِ درجه چندمِ "نهنگ عنبر" با ایراداتِ بسیار زیاد در فیلمنامه و کارگردانی... فیلمی که حتی شوخی هایش هم توازن ندارند و به همین دلیل ریتم مناسبی ندارد. فیلم شروع نسبتا خوبی دارد اما بعد از یک سوم اولش با افت شدید ریتم مواجه می شود و تقریبا همه چیز از دست می رود . 

فیلم نگاه : مغزهایِ کوچکِ زنگ زده ( ویژه جشنواره فجر )

این فیلم در ادامه یِ همان سینمای تلخ و گزنده یِ سیدی است ،  با همان نماهایی چرک و آدمهایی که تکلیفشان با دنیایشان مشخص نیست ، در زمینه یِ کارگردانی پیشرفتِ چشمگیری برای سیدی نیست ، اما فیلمنامه یِ درستی دارد و قصه و با ریتم خیلی خوبی پیش میرود  . فیلمبرداریِ پیمان شادمانفر فوق العاده ست و تقریبا تمامِ بازیهایِ فیلم قابل توجه است! خصوصا  "فرهاد اصلانی" . 

"آرری"

فیلم نگاه : به وقتِ شام ( ویژه جشنواره فجر )

 این ساخته یِ سفارشیِ آقای حاتمی کیا برای سازمانِ اوج اگرچه از چند جهت سطح سینمایِ ایران رو چند پله بالاتر برده . فیلم  در حیطه های فیلمبرداری ، صداگذاری و خصوصا جلوه هایِ ویژه میدانی حیرت انگیز است .  اما به همون دلیلِ سفارشی بودن دستِ حاتمی کیا را  برای تحلیلهای درست و همیشگی اش بسته ، و ما اینجا برخلافِ ساخته های قبلیِ آقای حاتمی کیا تحلیلِ رُک و پوست کنده ای را شاهد نیستیم و فیلم آن طور که باید حرف ندارد... ضمنِ اینکه به نظرم زمانِ فیلم برایِ اکران عمومی زیاد است و میشود به راحتی زمان فیلم را ده دقیقه کم کرد. 

خلاصه بگویم : چهل دقیقه یِ ابتدایی میخکوب می شوید رویِ صندلی اما هرچه جلوتر می رویم فیلم اُفت می کند تا در یک سوم انتهایی کلا همه چیز بی دلیل و منطق پیش میرود تا یک قهرمان بسازد!