حرفِ مردم : هاینریش بُل

نوعِ متداولِ روزنامه نگار آن است که موذی باشد و از بدبختیِ دیگران لذت ببرد و هیچگاه نتواند بفهمد که خودش هنرمند نیست و حتی استعداد انسانِ هنری شدن را هم ندارد. آن وقت طبیعی است که بو کشیدن ها اثرِ خود را از دست می دهند و چیزی که باقی می ماند ، حرف هایِ تو خالی است که احتمالا در حضورِ دخترانِ جوانی زده می شود که به اندازه کافی ساده دل و ضعیفند ، چنان که هر آدمِ کثیفی را فقط به این دلیل که در فلان روزنامه ستون و نفوذی دارد به آسمان می برند.

شکل هایِ عجیب و ناشناخته ای از فحشا وجود دارد که فحشایِ معمولی در مقایسه با آن کسبِ شرافتمندانه ای است.حداقل اینجا و در مقابلِ پول ، چیزی به آدم می دهند!

از "عقایدِ یک دلقک"__"هاینریش بُل"

حرفِ مردم : هاینریش بُل

گفت : این حرف ها را کنار بگذارید ، چه خبر شده؟

گفتم : کاتولیک ها مرا عصبانی می کنند ، چون مردمِ بی انصافی هستند.

خندان پرسید : پروتستان ها چه؟

گفتم : آنها با وَر رفتن با وجدانشان آدم را ناخوش می کنند.

درحالی که هنوز می خندید ، گفت : خدا نشناسان چه؟

گفتم : آنها آدم را به دهان دره می اندازند ، چون همیشه فقط از خدا حرف می زنند.

پرسید : خودِ شما چه هستید؟

گفتم : من یک دلقک هستم و در حالِ حاضر بهتر از آن که معروف شده ام ،  یک موجودِ کاتولیک وجود دارد که من به او شدیدا محتاجم ، ماری. ولی شماها از اتفاق همین موجود را از من گرفته اید.

گفت : شنیر ، یاوه نگویید ، این مزخرفات که ما او را از شما گرفته ایم را از مغزتان بیرون بریزید ، ما در قرنِ بیستم زندگی میکنیم.

گفتم : به همین جهت ، اگر قرنِ سیزدهم بود من یک دلقکِ دوست داشتنیِ دربار بودم ، و حتی کاردینال ها هم کاری به این نداشتند که من با ماری ازدواج کرده ام یا نه. ولی حالا در قرنِ بیستم هر کاتولیکی با وجدانِ فقیرش دست به گریبان شده است و می خواهد او را به خاطرِ یک تکه کاغذِ احمقانه به زِنا کاری بیندازد. 

مجسمه هایِ مریمِ تان دکتر ، در قرنِ سیزدهم این مجسمه ها باعث می شدند که شما را از کلیسا بیرون بیندازند و کافر خطابتان کنند. شما به خوبی این را می دانید که این مجسمه ها را در باواریا و تیرول از کلیساها می دزدند. احتیاجی ندارد به شما تذکر بدهم که دزدینِ اشیایِ متعلق به کلیسا ، امروز هم جنایتِ بزرگی است.

از "عقایدِ یک دلقک" به قلمِ "هاینریش بُل"