داستان نویسِ مغرور !
گاه عاشقانه اند و گاه بی رحم . . گاه حس لطیف زندگی دارند و گاه بوی تَعَفُنِ مرگ میدهند ... دلنوشته هایم را میگویم !
داستان نویسِ مغرور !
گاه عاشقانه اند و گاه بی رحم . . گاه حس لطیف زندگی دارند و گاه بوی تَعَفُنِ مرگ میدهند ... دلنوشته هایم را میگویم !
دل نوشته : دالان
خودش را به سختی رویِ تخت جا به جا کرد و نشست . . کمی دور و برش را نگاه کرد.. آفتاب از لایِ پرده یِ پنجره ی سمتِ راستِ تختش ، نیمی از صورتش را نورانی کرده بود..با همان دستهایی که به زور تا سرش بالا می آمدند، دستی به موهایش کشید و آن تارهایِ حنایی را مرتب کرد . . زیر لب مدام ذکر میگفت . . ذکری که شاید فقط خودش می دانست و خدا . . " ادامه مطلب"
دل نوشته : مادربزرگ
روزها و ماهها و سالها میگذرند و ما زندگی میکنیم..غافل از اینکه آنها در تک تکِ همین لحظه هایی که برای سپری کردنشان سر و دست میشکنیم ، چشم به راهند و منتظر ، آخر دارند ذره ذره آب می شوند . .ماندنی نیستند . . مادربزرگها را میگویم . .
مادربزرگها معجزه اند . . معجزه محضِ خدا... معجزه ای که خیلی از ما در زمانِ نفس نفس زدنشان در این روزگارِ سرد ، ساده از کنارشان میگذریم و تنهایشان میگذاریم . . .تنهایی که فقط چشم انتظاری مادربزرگ در گوشه ی آسایشگاه سالمندان نیست... تنهایی ، چشمِ خیرهِ به درِ مادربزرگ است ، در خانه ی خودش . . . تنهایی دستانِ چروکیده اش است ، دستانی که وقتی لمسشان میکنی . .وقتی چین و چرکهایش را به چشم میبینی ، تازه یادت می افتد که چقدر وقتشان کم است . . گفتم که ماندنی نیستند . . .
باور بکنید یا نه ، چشمانشان که بسته می شود . . صدایشان که قطع می شود . . خانه شان که خالی می شود . . تازه می فهمید که حسرتِ در آغوش گرفتنشان چیست . . تازه قدرِ دستانِ چروکیده شان با آن پوستهای نازک را می دانید . . .تازه می فهمید چرا این آخریها ، همین آخریهایی که بیماری طاقتشان را طاق کرده بود .. مُدام اشکِ چشمانشان سرازیر بود . . چرا دلشان کوچک شده بود . .زود به زود میگرفت. . تنگ می شد . . انگار میفهمند که جدایی ، آن جداییِ نحسِ همیشگی نزدیک است . . آخر ماندنی نیستند . .مادربزرگها را می گویم . . .
مثل خیلی دیگر از رسومِ ناجوانمردانه ی این دنیا ، مادربزرگ و وجودش را وقتی می فهمید ، که خانه اش خالیست از حضورش و تا چشم کار می کند همه سیاه پوش اند . . .
اگر هنوز هم وقت دارید . . هنوز هم فرصت دارید صدای نفسهایشان را بشنوید . . اگر هنوز هم چشمانشان برای تماشایتان برق می زند . . به اندازه ی تمامِ این سه سالی که در سوگِ مادربزرگم نشسته ام ، مادربزرگهایتان را در آغوش بگیرید . .
فرشته ی زمینیِ ما عیدِ غدیرِ سال 1389 آسمانی شد . . .
عکس : از صفحه شخصی مجید یعقوبی
مادربزرگها معجزه اند . . معجزه محضِ خدا... معجزه ای که خیلی از ما در زمانِ نفس نفس زدنشان در این روزگارِ سرد ، ساده از کنارشان میگذریم و تنهایشان میگذاریم . . .تنهایی که فقط چشم انتظاری مادربزرگ در گوشه ی آسایشگاه سالمندان نیست... تنهایی ، چشمِ خیرهِ به درِ مادربزرگ است ، در خانه ی خودش . . . تنهایی دستانِ چروکیده اش است ، دستانی که وقتی لمسشان میکنی . .وقتی چین و چرکهایش را به چشم میبینی ، تازه یادت می افتد که چقدر وقتشان کم است . . گفتم که ماندنی نیستند . . .
باور بکنید یا نه ، چشمانشان که بسته می شود . . صدایشان که قطع می شود . . خانه شان که خالی می شود . . تازه می فهمید که حسرتِ در آغوش گرفتنشان چیست . . تازه قدرِ دستانِ چروکیده شان با آن پوستهای نازک را می دانید . . .تازه می فهمید چرا این آخریها ، همین آخریهایی که بیماری طاقتشان را طاق کرده بود .. مُدام اشکِ چشمانشان سرازیر بود . . چرا دلشان کوچک شده بود . .زود به زود میگرفت. . تنگ می شد . . انگار میفهمند که جدایی ، آن جداییِ نحسِ همیشگی نزدیک است . . آخر ماندنی نیستند . .مادربزرگها را می گویم . . .
مثل خیلی دیگر از رسومِ ناجوانمردانه ی این دنیا ، مادربزرگ و وجودش را وقتی می فهمید ، که خانه اش خالیست از حضورش و تا چشم کار می کند همه سیاه پوش اند . . .
اگر هنوز هم وقت دارید . . هنوز هم فرصت دارید صدای نفسهایشان را بشنوید . . اگر هنوز هم چشمانشان برای تماشایتان برق می زند . . به اندازه ی تمامِ این سه سالی که در سوگِ مادربزرگم نشسته ام ، مادربزرگهایتان را در آغوش بگیرید . .
فرشته ی زمینیِ ما عیدِ غدیرِ سال 1389 آسمانی شد . . .
عکس : از صفحه شخصی مجید یعقوبی