فیلم نگاه : "اشباح"

"اشباحِ" هم رفت و در صفِ آثارِ عجیب و نازلِ این چندسالِ اخیر استاد قرار گرفت. فیلمی که قرار بود حال و هوایِ آثارِ دورانِ اوج مهرجویی را زنده کند ، نه تنها حالِ مخاطب را میگیرد ، بلکه خودش هم درگیرِ پیچشی میشود که انگار قرار بوده مخاطب را به دام بیندازد ، اما این تکنیک به کُل جواب نداده و "اشباح" فیلم بی سر و سامانی است که همه چیزش تصنعی است. (ادامه مطلب...)

از زنگ و لعابِ سیاه و سفیدِ فیلم (که بر خلاف نمونه هایِ مشابه مثل "جرم" یا "برف روی کاجها" هیچ کاربردی ندارد) گرفته تا بازیها و دیالوگها و حتی خُرده مفاهیم فلسفی و عرفانی ای که چاشنی همیشه یِ آقای استاد است.

فیلم به شکلِ کاملی مفهومِ انزوا و افولِ یک هنرمند را نابود کرده و پُرواضح است که آقایِ فیلمساز میخواسته با چهارخط شعرِ نو (که اتفاقا! از مجموعه شعر جدید همسر آقای مهرجویی است که به تازگی چاپ شده!) و یک درام سطحی ، سر و تَه قضیه را جمع کند و مفهومی را به نمایش بگذارد که پیش از این "بهرام توکلی" در شاهکارش به نام "پرسه در مه" آن را به بهترین نحو به سمع و نظرِ مخاطبِ سینمای ایران رسانده است.

اما واقعا شاید سرگشتگیِ مازیارِ داستان به خودِ آقای فیلمساز هم سرایت کرده و آفتابی و خورشیدی لازم است تا داریوش مهرجویی که نامش اعتبار یک سنما (میتواند باشد!) به دورانِ خوبش برگردد و باز هم مخاطب را راضی از سالنهایِ سینما خارج کند. کسی چه میداند شاید بهتر است آقایِ استاد چند سالی فقط رُمان بنویسند و احیانا اگر هم قصدِ ساختِ فیلم داشتند از فیلمنامه هایِ همسرشان "وحیده محمدی فر" استفاده نکنند!

در پایان باید گفت که برخلافِ عده ی کثیری که فکر میکنند "مسعود کیمیایی" از دورانِ جدید عقب مانده و در حالِ درجا زدن است ، باید با تمامِ وجود ازعان کنم که این آقایِ مهرجویی است که به گردِ پایِ دورانِ جدید هم نرسیده و عجیب درجا میزند و اتفاقا مسعود کیمیایی به خوبی مروز را میشناسد و رویِ خطش حرکت میکند.