این ساخته یِ سفارشیِ آقای حاتمی کیا برای سازمانِ اوج اگرچه از چند جهت سطح سینمایِ ایران رو چند پله بالاتر برده . فیلم در حیطه های فیلمبرداری ، صداگذاری و خصوصا جلوه هایِ ویژه میدانی حیرت انگیز است . اما به همون دلیلِ سفارشی بودن دستِ حاتمی کیا را برای تحلیلهای درست و همیشگی اش بسته ، و ما اینجا برخلافِ ساخته های قبلیِ آقای حاتمی کیا تحلیلِ رُک و پوست کنده ای را شاهد نیستیم و فیلم آن طور که باید حرف ندارد... ضمنِ اینکه به نظرم زمانِ فیلم برایِ اکران عمومی زیاد است و میشود به راحتی زمان فیلم را ده دقیقه کم کرد.
خلاصه بگویم : چهل دقیقه یِ ابتدایی میخکوب می شوید رویِ صندلی اما هرچه جلوتر می رویم فیلم اُفت می کند تا در یک سوم انتهایی کلا همه چیز بی دلیل و منطق پیش میرود تا یک قهرمان بسازد!
سلام. فکر می کنم این خاصیت بسیاری از فیلمهای ایرانی است، شروع طوفانی و شل شدن فیلم در ادامه و پایانی بی مزه. البته من پایان اینو ندیده ام!
اگر به ما هم سری بزنید، خوشحال می شویم.
متاسفانه همینطور که شما اشاره کردید به طور خاص مشکلِ ریتم در اکثر فیلمهای ایرانی هست و فکر میکنم این مشکل بیشتر به فیلمنامه برمی گرده .