حرفِ مردم : هرتا مولر

سنی نداشتم که مقابلٍ صندلیِ اعتراف زانو می زدم و با حقیقت کلنجار می رفتم. از لایِ شکافِ کوچکی برابرِ چشم ها و نه دهان ها حرف می زدم. سفیدیِ چشمهایِ کشیش را می دیدم که رویِ سیاهی صندلی اعتراف می درخشیدند. آن گاه عددی را انتخاب می کردم که از جانبِ سفیدیِ چشمهایِ کشیش و گوشِ خداوند پذیرفتنی باشد.

در لحظه یِ انتقاد از خود در برابرِ خدا ، سفیدیِ چشم سخت ترین شرط و شروط را بر سرم هوار می کرد. در مقابلِ سفیدیِ چشم و نه در برابر خدا که رویِ زانوانم خم می شدم. باورِ من ابدا حساب نمی شد، چون بایستی آن انسان یا سفیدیِ چشم مرا تایید می کرد. تصور می کنم شرایطِ همه همین بود و به همین صورت ماند : تاییدِ اجباری از سویِ سفیدیِ چشم ، نماینده یِ فکر و ایده ، بسیاز ترس آور بود.

از کتابِ "گرسنگی و ابریشم" نوشته " هرتا مولر "